2010-06-20 Anton De 2e act van de avond was het jazzorkest van I Compani o.l.v saxofonist Bo de Graaf met hun project Last tango in Paris. Voor degenen die deze film van Bertolucci uit 1972 niet kennen, bij het uitkomen ervan was het al een controversiele film met in de hoofdrollen Marlon Brando en Maria Schneider, een voor elkaar onbekende man en vrouw die een heftig relatie krijgen en die ook op een heftige manier eindigt. De vele blootscenes en andere scenes veroorzaakten nog al wat opschudding. Last tango in Paris wordt nu als een cultfilm gezien. De muziek bij de film was gemaakt door de Italiaanse saxofonist Gato Barbieri en het is met name deze muziek die de componisten van I Compani inspireerde tot het maken van nieuwe composities of tot variaties op de thema's. Een mooi concert met uitstekende musici, jammer dat een deel van het publiek het belangrijker vond met elkaar te staan praten en niet te luisteren. Bij de zachtere delen was dit zeer storend. En als laatste act stonden the Ploctones geprogrammeerd. De groep met Anton Goudsmit op gitaar, Efraim Trujillo op sax, Jeroen Vierdag op bas en de fenomenabele Martijn Vink op drums. Dit kwartet trad al eens eerder op in Club Zonnemaire in 2007. En het filmpje achter de volgende link geeft een impressie van de kracht van deze groep: http://www.youtube.com/watch?v=nw2RHOOZSNY&feature=related.
Evenals in 2007 begonnen ze nu ook met Cold shot en de sfeer zat er meteen
goed in. Een prachtig concert met fabelachtig gitaarspel van Anton. Het
is niet alleen een feest naar zijn spel te luisteren maar ook te kijken
want de wijze waarop hij de akkoorden pakt is echt ongelooflijk. De eerste
helft van het concert kon ik dat nog prachtig zien, de 2e helft werd de
front voor het podium overgenomen door een groep jongeren die de muziek
zo aanstekelijk vonden dat er stevig op gedanst werd. Jammer voor het
zicht maar toch ook weer mooi dat de muziek van the Ploctones ook jongeren
aanspreekt. Het concert en de toegift vloog voorbij en ik had het gevoel
dat iedereen nog wel zin in meer had. Maar het was intussen al ver naar
middernacht en een 2e toegift kwam er niet. Na een lekker stukje boerenquiche
toch maar de auto opgezocht en in de stromende regen naar huis gereden,
ik kijk weer uit naar editie 2011 van de Giro de Picnic!
Met de geur van zonnebrand ben ik onmiddellijk op reis. De blik vooruit luisterend naar het riet. Zien hoe de zon in golven glinstert over de ruggen van de rietstengels in plaats van zoeken naar een harig okseltje of een kort of juist weer lang tongetje. De begeerte van het weten heeft me de laatste tijd gehersenspoeld en ik kan bijna niet meer wandelen zonder zachtjes zoveel mogelijk te benoemen, soorten scoren bij de plantenwerkgroep. Het maïs staat kniehoog, maar wat een krachtige bladeren, wat een potentie. Geen grotere tegenstelling mogelijk dan met het buurveld vol hooggevoelig vlas. En wat een beroering in hun trillerige kopjes. Precies rond lunchtijd op de picknickplek ‘de tien geboden’ van Lex en Barbara, nu naast een bloeiend aardappelveld. Het aardappelbloempje: zijn stevige oranje stampers, de wittige - al een beetje verdroogde - bijna transparante kroonblaadjes strak gespannen als een teer windschermpje er omheen. Tussen het graffel staat overal uitgebleekte witbol te bloeien. Dit is van alle tot nog toe gerealiseerde picknickplekken op Schouwen-Duiveland de meest agrarische. Het wijdse uitzicht op Noordwelle, de plompe toren en terugkijkend op de kerk van Haamstede. Ingeklemd tussen twee drukke wegen, dat wel helaas. Maar behalve het vervreemdende zicht op de larven die in de verte langs de horizon kruipen staat de wind gunstig en hoor ik niets anders dan zijn heftig gehijg en gefluister. En wanneer er alsmaar diep voor mij gebogen wordt en ik door een opwaaiend stuk karton wordt ingehaald is het toch zeker windkracht 6. De vogelverschrikker veegt als een Chinese danseres met lange stroken stof uit haar mouwen de vogels van het veld. Een schuimende sloot wiens oever bedekt is met het spinrag van verdroogd gras. Nadat ik bij de Schelphoek de Provinciale weg ben overgestoken dwaal ik een tijdje rond langs haar door algen begroeide, wollige oevers. Kan niet ontsnappen uit het doolhof vanwege de onaantrekkelijke dichte wanden van schouderhoge brandnetels en kleefkruid. Ik kom weer op de Stolpweg uit, niet veel verder. Eenmaal de dijk over kom je in een totaal andere wereld, lopend tussen uitgekauwde krabbenpoten, duizenden pierenhoopjes en over knerpend zeewier, dat met korte knalletjes de winter aanroept. Het is laag water en je zou zo naar een zandplaat kunnen lopen ware er niet een verbodsbord midden op zee. En wat een heksenketel op eens; hijskranen, stofwolken.... Basaltblokken worden weggehaald en aangesleept, dijkverzwaring. Levensgevaarlijk staat er op een bord, maar natuurlijk niet als je even over het hekje klimt en de dijk neemt. Voor mij speciaal kaalgeschoren, maar wat kan je uitglijden op dat droge hooi. Nog tot de picknickplek van Erik Odinot blijft de teerlucht meewaaien. De tafel is veranderd sinds de vorige keer. In de holtes beginnen korstmossen te groeien en het hunebedgevoel wordt steeds groter. Daar mijn laatste boterhammetje gegeten met het grote voordeel dat je zo kan gaan zitten dat je ook een steuntje in de rug hebt op net de juiste hoogte. Daardoor wel het zicht verliezend op bloemenweelde en broedvogels. Maar zo heb ik de wind ook achter me, die - echt waar - mijn thermoskannetje van tafel blaast en ook mijn brillentouwtje zo strak dat het begint te irriteren. Me net afvragend waarom sommige schapen geen staartje meer hebben - zo’n zielig gezicht om direct in hun kale konten te kijken - als twee grote sterns, die eigenlijk heel klein zijn, met veel spektakel een stuk grotere meeuw achternajagen. Na Heerenkeet heb ik dankzij het verbodsbord het fietspad langs de Oosterschelde lekker lange tijd voor mij alleen tot ook ik voor de dijkverzwaring moet wijken en alsnog een tijdlang langs de Provinciale weg loop. Wat een drukte, maar ik troost me met de gedachte dat onze zoon Daniël daar 5 jaar lang, 2 x per dag langs heeft gefietst, dus ik mag niet zeuren. Nu is mijn plantenbenoemspelletje een mooie afleiding en er is ook aardig veel variatie te ontdekken in de berm. In Zierikzee loop ik langs het huis van de maakster van de nieuwe picknickplek ‘volkstuintje op zee’, het eigenlijke doel van deze dag. Heerlijk even bijkomen met thee en taart. Als ik onderaan de dijk van de weg naar de Zeelandbrug loop waan ik me - met oren dicht weliswaar - in Zuid-Frankrijk; de geur van hooi in horizontale banen uitgestrekt, strakblauwe lucht met wat witte bonkjes in de verte. Zwarte vogels boven goudgeel graan, met ogen tot spleetjes zit ik midden in een Van Gogh. Even over de dijk slaat de wind je tegemoet,
schuimkoppen op de golven. Een paar schaapjes staan op de witte schelpen
en drinken zeewater. Alleen de schemerlamp is nog zichtbaar. Wat een contrast
met afgelopen zondag toen deze picknickplek officieel werd geopend en
er een massa mensen over het uitgestrekte slik schoven. Nu alleen met
zee en wind. We hebben aan de voet van de dijk gegeten. Rinie had op mijn
verzoek ook laarzen en zwemspullen meegenomen. Maar het was koud en ik
stijf van toch bijna 7 uur lopen. En dan zwemmen met kaplaarzen aan? De
tafel als duikplank gebruiken? Maar wat een plek!! Zo Zeeuws, een prachtige
aanvulling op de andere picknickplekken. Ook een heel goede locatie wat
betreft de verdeling over het eiland, als tussenstop op weg naar ‘zingend
zand’ van Hendrien. Bedankt Dieuwke voor deze nieuwe picknickplek
en prachtige dag, waar jij voor de aanleiding hebt gezorgd. 17-07-2007
23 en 24 juni 2007 Van de ene graspol op de andere
hoppend kwamen we met droge voeten bij de bungalowkas van Annemieke Fanoy,
die midden op de akker stond te klapperen. Eenmaal binnen was het een
heel aangenaam, transparant huisje. Op het veldbed gezeten kon je de stekkies
als volwassen bomen aan de horizon plaatsen of in een van de informatieboekjes
opzoeken hoe je natuur kon verzamelen, planten en beesten preparen of
smakelijk klaar maken. De verwondering over de veelheid van het kleine.
Ordenen als overlevingsprincipe. ‘s- Avonds de opening van de foto-expositie. Hoe Teun Hocks voor god speelt. Als je bij het bordje stond liep de horizon door door de foto, exact de juiste afstand ten op zichtte van de weg, droomachtig verstild. Zo ook het keukenuitzicht van Desiree de Baar, de poëzie van het alledaagse. Maar voor het stripverhaal van de Nooijers en eigenlijk ook bij mijn eigen werk vond ik de afstand tot de weg helaas te groot, zou je er meer met je neus boven op of zelfs midden in willen zitten. Maar de meeste foto’s doen het goed in de akkers en geven je een echte ruimtebeleving, een wereldreisgevoel maar dan dichtbij. Bij beide bands werd er lekker gedanst,
maar vooral bij Goudsmit was er geen houden meer aan en ook de filmbeelden
van de kijkbuiskinderen werkten goed mee aan een super swingavond. teja van hoften 16-07-2007 22-06-2007 07-08-2006 Maar het zondagse klokgebeier stuurde
ons weer verder. Weg van deze picknickplek van Hendrien. Langs de ringdijk
van de Dreischorse polder tussen talloze witte vlindertjes met zwarte
stipjes op hun vleugels. Trouwens vergeten Jaap te vragen wat al die omgekeerde
jerrycans op paaltjes bij de verschillende percelen eigenlijk doen? Op
eens was de weg bezaaid met sneeuwvlokjes schapenwol, een restje scheerpartij?
Over de oude polderdijk loop je hoog boven het landschap en leek een groep
van 9 hoge populieren de weg over te steken, maar ze stonden langs een
lager gelegen weggetje. Lief veulen met zijn dikke wasberenstaartje. De
schaduwen van een rijtje bomen hingen als was aan de lijn keurig op een
rij over de dijk. teja van hoften 16-07-2006 's-avonds tussen 19.30 en 22.30 uur “U bent als bezoeker mede verantwoordelijk voor dit natuurgebied. Als u helpt deze in stand te houden draagt u bij aan het behoud van leven op aarde.” Dat is nogal wat, deze taak die Staatsbosbeheer je daar geeft bij het begin van de Vroonweg, nu een mooi onverhard pad dat naar Renesse slingert. De wind spreidde zijn vingers en
duwde het gras op en neer met een kalmerend gebaar, rustig maar. En ik
vond het heerlijk……… eindelijk fris genoeg om me zelf
te activeren na een hele dag met stoel en boek van schaduw naar schaduw
door de tuin geschoven te hebben. teja van hoften Voor een aantal reacties op het internet naar aanleiding van de Giro de Picnic 2006 klik op Mijn eigen Delta-Plan of Giro de Pic-Nic 2006, een impressie 06 – 06 – 2004 Onder luid klokkengebeier verliet ik gehaast ons huis. Te lang getut met hoedjes en lippenstift, ging tenslotte een kerkdienst bijwonen. Maar het moest ook een beetje comfortabel blijven. Het beloofde een warme dag te worden en ik wilde van de ene picknickplek naar de andere lopen. Waar het zo kort geleden nog maar een groen waasje over de akker was, rammelde het volle graan nu in zijn aren en leek de boerderij tot zijn knieën er in weggezakt, het weggetje er naar toe niet langer zichtbaar. Wat is het leven weer voortgesneld, terwijl ik achter de telefoon en computer me druk maakte om drukkers, tentoonstellingen en ander gedoe. Een zwerm wielrenners vloog voorbij en op eens verraadde het geschitter van de zon in autoruiten dat er in de verte iets aan de hand was. In een cirkel op een hoek van het land stonden en zaten mensen, luisterend naar 3 wijze mannen, die ons aanmaanden vooral toch onszelf te zijn, worden wie we altijd al geweest waren – elkaar respecteren i.p.v. tolereren, wat ook iets negatiefs in zich heeft – tevreden proberen te zijn in het hier en nu i.t.t. het consumentisme, wat hebzucht en jaloezie in de hand werkt. De tien geboden om te mediteren op het goede in de mens. Lex vertelde hoe vroeger deze overgebleven hoeken van het veld voor de vreemdelingen waren. Ik dacht meteen dat moeten we weer in ere herstellen en zag overal vrije (paal-)kampeerplekjes bij akkers en weilanden. Maar blijkbaar mochten zij, de allerarmsten en vreemdelingen daar hun eigen voedsel verbouwen, een vorm van naastenliefde. Uiteindelijk met veel mensen even gepraat, zodat ik een lift naar Erik niet afsloeg. Daar verschillende krukjes uitgeprobeerd tot ik die vorm vond, die perfect bij mijn billen paste. Lekkere stralingswarmte en een prachtig uitzicht op de foeragerende lepelaars. Om de sprekers te beluisteren onder
aan de dijk als een echte fakir op het harde stoppelbed gaan liggen. Maar
ik liet me telkens weer af- en verleiden door mijn kleine buurman, baby
Luuk, die met zo’n ongelofelijke aandacht en concentratie een grassprietje
alsmaar opnieuw bekeek en door zijn handjes liet gaan. Ik had mijn sokken
en schoenen uitgedaan en doezelde een beetje weg op dit eerste heerlijke
dagje buiten. Maar opeens schrok ik op door een koude glibber langs de
buitenkant van mijn linkervoet, een regenworm. Wat had hij nou in die
bloedhitte zo bovengronds te zoeken? Het contrast tussen beide dichters
was mooi en soms ook erg grappig, die bloedserieuze bedachtzaamheid tegenover
die schijnbare nonchalantie. Weer op weg, naar Den Osse waar Wido zijn
blauwe gebouwtje heeft. Het was flink heet. Bij de Slikweg waren ze aan
het teren geweest en de lucht brandde aan mijn longen en benen. Via de
akkerrand geprobeerd terug af te steken naar de Zwaardweg tot een brede
sloot mij weer terugstuurde. Midden in het water stond wijdbeens, de armen
gespreid heel stoer een vogelverschrikker, het stro als borsthaar uit
zijn overall puilend. Toen ik langs de Delingsdijk liep was ik toch wel
erg blij met de lift van Jacques zodat in een mum van tijd een verse bries
van over de Grevelingen me weer wat kon verkoelen. Sprekers, nog meer
gedichten, heerlijke son muziek en een lekker drankje vervolmaakte deze
dag. Het is zo prettig om dichtbij huis op reis te gaan, je omgeving anders
te beleven. Het was een mooi cadeautje deze dag. 11 - 05 - 2004 22 – 04 – 2004 Ondanks mijn behoefte aan
wijdse ruimte hechten mijn ogen zich vooral aan details. Kleven
aan klein leven en ontdekken hele solvatorenvelden in de blubberpatronen
van de sloot langs de Bouwmansweg, het lava van de lage landen.
Het is daar zo’n open landschap waar de dorpjes je al van
verre tegemoet komen, dat ik vanzelf af en toe houvast moet zoeken
op de grond, het strakke ritme van de aardappelvelden. De kleine
sprietjes zomertarwe, die je eigenlijk pas opmerkt doordat ze
samen een groene waas over het land leggen, eentje onder alles
zijn , samen sterk. De paardenbloemen paarden wei. Waarom heten
paardenbloemen eigenlijk zo? De paarden zijn er niet echt dol
op, anders stond het er niet zo vol mee. Esthetisch is het zonder
meer, zo’n groene wei met van die knalgele bloemen tussen
de bruine paardenbenen, meisjesgenot. En opeens zijn daar de steenblokken
van Lex tegen de skyline van Noordwelle. Het is typisch een mooi
- weervoorziening want elk zonnestraaltje zal je voelen, maar
ook ieder zuchtje wind vangen. Terwijl ’s-morgens de stenen
nog lekker koud zullen zijn om af te koelen van een fiets-, skeeler-
of wandeltocht stralen ze ’s-avonds de overdag opgeslagen
warmte uit. Maar met zo’n zomer als vorig jaar moet het
lukken. Het is vanaf ons huis net een mooie avondwandeling en
ik hou van een doel in mijn leven. 15
- 04 - 2004 08-03-2004
Ben
vandaag bij de picknickplek van Erik afgezet en naar huis gelopen
in de koude noordooster. Enkele
reacties uit het gastenboek van de tentoonstelling “Het
PicknickPlekProject”, gehouden in het gemeentehuis van Schouwen-Duiveland
van 24 januari t/m 21 februari 2004. klik op de koffer voor |